Prófadrifin kennsla og umhyggja fyrir stærðfræðinámi

Útdráttur

Í íslenskum framhaldsskólum taka nemendur iðulega mörg próf í sínum stærðfræðiáföngum, bæði hlutapróf og lokapróf, auk þess sem þeir skila öðrum verkefnum sem gilda til lokaeinkunnar. Nemendur og kennarar eru oft mjög uppteknir af þessu prófahaldi. Nemendur hafa áhyggjur af árangri sínum á prófum og kennarar verja miklum tíma í að undirbúa og fara yfir próf. Ég ræði og greini slíka prófadrifna stærðfræðikennslu frá heimspekilegu sjónarhorni sem nefnist umhyggja fyrir stærðfræðinámi. Það sjónarhorn byggir á að leiða saman hugmyndir um stærðfræðikennslu sem umhyggju fyrir nemendum og umhyggju fyrir stærðfræði, auk umhyggju fyrir samfélaginu í heild. Markmið rannsóknarinnar er að setja fram og nota slíkt siðferðislegt sjónarhorn til að gagnrýna námsmatvenjur í stærðfræðikennslu. Ég set fram og túlka átta stuttar atvikasögur úr eigin stærðfræðikennslu í íslenskum framhaldsskólum sem tengjast prófum og einkunnagjöf. Sögurnar varpa ljósi á hvað umhyggja fyrir stærðfræðinámi felur í sér og hvaða möguleikar eru til að iðka slíka umhyggju í prófadrifinni kennslu. Sögurnar draga einnig fram „þrefalda togstreitu“ sem stærðfræðikennarar þurfa að takast á við í starfi sínu: Í fyrsta lagi að reyna að mæta þeim þörfum sem nemendur tjá og rækta tengsl við þá, í öðru lagi að hafa í heiðri gildi stærðfræðinnar um sannleiksleit og röksemdafærslur og í þriðja lagi að uppfylla kröfur skólakerfisins og samfélagsins um mælanlegan árangur af kennslunni. Niðurstöður mínar eru að prófadrifin kennsla hafa grafið undan umhyggju minni og nemenda minna fyrir stærðfræðinámi.